"Fakat nihayet daha fazla dayanamadım ve kafamdan uzak tutmak istediğim hayal yavaşça sessiz sedasız gözlerimin önüne dikildi: Maria Puder benim Kürk Mantolu Madonna'm dudaklarının kenarındaki ince kıvrıntı ve siyah gözlerinin derin bakışlarıyla karşımda duruyordu. Yüzünde hiç dargınlık sitem yoktu. Belki biraz hayret fakat daha ziyade alaka ve şefkatle bana bakıyordu. Halbuki bende onun bakışlarını karşılayacak cesaret yoktu. On sene tam on sene zavallı ruhumun bütün kırgınlığıyla bir ölüye kızmış bir ölüyü suçlu tutmuştum... Onun hatırasına bundan daha büyük bir hakaret yapılabilir miydi? Hayatımın temeli gayesi sebebi olan kimseden on sene hiç tereddüt etmeden haksızlık edebileceğimi hiç düşünmeden şüphelenmiştim. Onun hakkında en akla gelmeyecek şeyleri tasavvur etmiş ve bir an olsun durup da belki de böyle yapmasının ve beni terk etmesinin bir sebebi vardır dememiştim. Halbuki sebeplerin en büyüğü en mukavemet edilmezi ölüm varmış. Utancımdan deli olacaktım." 
Sabahattin Ali Kürk Mantolu Madonna'da imkânsız gibi görünen hüzünlü bir aşk öyküsü anlatırken edebiyatımızda benzeri az görülen psikolojik bir esere de imza atar.