"Düşün ki hayallerine yaklaştığını zannederken aslında her adımında biraz daha uzaklaştığını örendiğin anda ne hissedersin. İşte o an çok zordur. Yutkunursun ağlamak istersin gözyaşların bile isyan eder beceriksizliğine. Çünkü bir hüküm giymiştir hayallerin sana özgürlüğü doyasıya yaşayamayacağın ve yaşadıklarını hiçbir zaman sorgulamayacağın! Sonra çekerken cezanı yıllar yılı içine düştüğün duruma inatlaşırcasına sorarsın kendine nerede yanlış yaptım diye. Yine cevap yok! Tıpkı hayallerinin etrafında kurhulandığın soruların cevabı olmadığı gibi. Sonrasında ise senin için terhis günü çok uzaklardadır artık. Korkularından oluşan parmaklıklar arasında senin koğuş arkadaşın olan yanlızlıktan ödünç aldığın kalemle duvarlara çentik atarken ve ömür her gününü en ve senden çalarken garip bir şekilde asıl davacının hayallerin olduğunu anlarsın ve yine ağlayamadan susarsın."