"Bir zamanlar bir adam bir gül dikti ve her gün onu büyük bir itina ile suladı. Gül açmadan önce onu inceledi. Yakında açmak üzere olan bir gonca ve daldaki dikenleri gördü ve "Böyle dikenlerle kaplı bir bitkiden nasıl güzel bir çiçek açabilir?" diye düşündü. Kapıldığı bu yanlış düşünceyle gülü sulamayı ihmal etti ve gül açmadn öldü."
Bir insanın sahip olabileceği en güzel hediye dikenleri aşıp özünde bulunan güle ulaşabilmesidir. Bu sevginin en doğru en masum özelliğidir: Başka bir insan tanıyabilmek hatalarını kabullenerek ruhlarındaki soyluluğu bulabilmek... Biz onlara gülleri gösterebilirsek eğer onlar dikenlerin üstesinden gelebileceklerdir. Ancak o zaman içlerindeki gül açacaktır.