Aşkı affetmeyi sağlayanhep vicdandı.Kaybetme korkusunu bile bastırırdı sevdiğini üzme kaygısı.Üzülse de üzmezdi ya insan.İşte o aşktı çoğu zaman;kime ya da neye olduğundan bağımsız.Aşk yakardıvicdan acıtırdı.Kimi zaman birlikte kimi zaman ayrı ayrı konuşursusarlardı.Beraber yaşardı aşkla vicdan.İnsanın vicdanı en çok aşka sızlardı...O ince sızı yüzünden kendinden feragat eden insanın korkuları aslında hep geleceğin olasılıklarına dairsekorkmakta rüyaya dalmaktı.Ne yazık ki hep unuturdu aşk:en kötü kabus bile bir gün ışığı ile yok olurdu.Vakti gelsin yeter.Aşksabırsızlığından dostluk kurardı vicdanla...