Nisan ayının pırıl pırıl bir öğle sonrasında Profesör Lucius Wilson Boston'a pek sık gelemeyen zevk ahibi bir insanın gördüğünden memnun havasıyla çevresine bakınarak Chestnut Sokağı'nın başında durdu. Öğrenciliğinde burada yaşamışsa da Batı'da bir üniversitede felsefe profesörü olduğundan bu yana 20 yıldan uzun bir zamandır Doğu'ya ancak yabancı bir limana giden bir buharlıya binmek üzere seyrek olarak geliyordu. Wilson dudaklarında uçarı bir gülümseme aşınmış kaldırımı düzensiz ağırbaşlı renklere boyanmış evleri ve üzerlerinde cansız güneş ışığının hala parladığı dizi dizi çıplak ağaçlarıyla uzayıp giden sokağa dalmış orada öyle hareketsiz duruyordu...