Time dergisinin "Beckett'ten beri çağdaş yazının en büyük adı" diye nitelendirdiği Handke'nin en önemli yapıtlarından biri olan Kalecinin Penaltı Anındaki Endişesi bir tek sözcükle tanımlamak gerekirse dille dünya arasındaki "boş"luğun romanıdır. Metin Batı toplumlarında yaşayan "uygar" insanların ilişkisinin (ya da aynı anlama gelmek üzere ilişkisizliğinin) yarattığı "boş"luğun "özgürleştirici" ve "öldürücü" boyutları üzerine kuruludur.
Romanı edebiyat estetiği açısından farklı kılan yan Handke'nin dile olağanüstü bir önem vererek "boş"luğun üslubunu yaratmış olmasıdır. Klasik romanlardaki tipleme yoktur bu kitapta. Kalecinin penaltı anında duyduğu endişenin bütün bir hayata yayılmasından duyulan tedirginlik ve dilin ilişki kurmadaki eksikliği işlenir bu metinde hem de büyük bir başarıyla.
Handke'ye göre "Edebiyatın görevi toplumsal koşullandırmayı yıkmak ve kültürün insan ve doğa üstündeki baskısını kaldırmaktır. Ama edebiyatın kendisi de her zaman için kültürün bir parçasıdır ve dolayısıyla kendi içine dönük ve kendine yeniktir. Yazmak kendi kendini hapsetmek kendini yaşamdan uzaklaştırmaktır ve bu da bir tür şizofrenidir aslında."
"Yalnızlık" "boşluk" "ilişkisizlik" "dilin ilişki gücü" gibi temalarla örülü iyi edebiyatın "zor" metinlerine ilgi duyan okurların büyük zevk alacakları bir başyapıt...