'Dünyada olmayacak iş yok. İşte 1958 yılı ve bugün Cezayir'de halka sürekli yöntemli işkence yapılıyor. Bunu her bir kişi validen köylüye herkes biliyor ama hiç kimse bu konuda konuşamıyor. Arada tek tük zayıf bir ses duyuluyor. Fakat bir önemi yok bunların. Fransa işgal altındaymışcasına suskun. Saf değil iğrenciz. Vicdanımız rahatsız edilmedi. Yönetici beylerimiz bizi çürüten bir bilmezliğin içinde tutarak suç ortaklarına çevirmek istiyorlar. 'Herkes' işkenceleri duydu tüm çabalara karşın gazetelere bir şeyler sızdı. Tirajı düşük ama dürüst gazeteler tanıkların anlattıklarını yayınladılar broşürler elden ele dolaşıyor askerler geri dönüyor ve anlatıyorlar. Ama özellikle bunlar ahlakın yozlaştırılmasına yarıyor: Çünkü toplumun ormanı içinde her şey yitiyor ya da körleşiyor.'