O çatıya çıktım çünkü ölmek istiyordum... Oraya çıktım çünkü hayatın anlamsızlığı karşısında yapılabilecek en anlamlı hareket onu imha etmekti.

Tek bir adımım yeterdi... Boşluğa atılacak tek bir adım. Küçücük bir çocuk adımı bile bu işi bitiriverirdi. Hiçbir zaman bir babadan olmamış bir anneden doğmamış hiç nefes almamış ve hatta hiç büyümemiş olmama bile yeterdi. Havaya atılacak tek bir adım... Yerle biraz geç buluşacak. Belki üç dört saniye kadar sürecek... Ama yere varacak. İçinden herhangi bir düşünce geçebilecek bir aklım kalmayacak.

Dünya ölecek bildiğim her şey ölecekti.

"Neyse"lere fit olup hayata devam etmeyi kabullenmeyen bir genç adam... Dibine kadar "gerçek" değilse hiçbir hisse kapı aralamayan bir kahraman...