Bu bozkır
Ekinleri sarı yazlar kadar eski
Evler;
Dağıldı şimdi
Yaralı kuşlar gibi kentlere
Seslerini tanımakta zorlanıyorum
Korku dolu ormanında

Paslı bir demire tutunmuş
Öylece direniyor ışıklar
Sabahın ilk çığlığı
Aydınlığı ellerinin
Kentlerin bir ucundan girince
Kirlenmiş gölgeleri duruyor duraklarda
Yollar unutmuş adlarını
Bu kalabalıkta
Rengini yitirmiş sabah güneşi
Boşluğa tutunuyor