başkasının kanatlarıyla vurdum kıyıya
yaralı atlarım kırbamdan dökülen kan
gelip almaya gücümün yetmediği iştah
havaya atılan taşla vardım kapılara
çok eskiden yeterdi bana
duvara dayanmış tüfeklerle aldığım soluk
sanıyordum ki
rüzgar her sözü süpürmeden anlayacaktım:
herkes ölüm kınaları sürünüp beni unutacak
ah ve ay'la görünecek görünmeyen
etimde sınanan bir veda ki
içimden o kelam-ı kadim akacak:
beni herkes en son gördüğüyle hatırlayacak