19. yüzyıl felsefesinin önemli figürlerinden Kant'ın öğrencisi Alman filozof Arthur Schopenhauer 1830'da kaleme aldığı bu metinde kökleri antik Yunan felsefesine uzanan tartışmalarda her koşulda haklı çıkma sanatı olan "Eristik Diyalektik" yöntemini tariflendiriyor.
Bir tezin objektif olarak "doğruluğu ve haklılığından" ziyade dinleyicilerin gözünde "geçerliliğine" odaklanan savunu tartışma ve argüman kullanımında karşı tarafı alt etmenin yollarını felsefi "hileler" ile açıklayan Schopenhauer kaçınılmaz olarak diğer filozofların konu üzerine fikirlerini ve yöntem sorunlarını da yorumluyor.