çakır derler namı kendiyle yürür
işte gün bordoda vuruşma günüdür
kurtulmaktır kalkıp dövüşmektir

çakırın bir de çocukluğu söylenmemiştir
şimdi o gelir aklına
baktıkça kolunun kendinde kalan kısmına
bir gördüğü biri görmediği iki dünyanın
incelip bedenine giren girdikçe
büyüyen acının haklıdır belki de kalkıp gidememekte.
gidemiyoruz.