Kafede caddeyi gören köşede bir masaya yerleşti. Zuhal'in gözleri yan masada oturan yaşlı bir çifte takıldı. Öylece bakakaldı ve her
zamanki gibi uzaklara daldı. Onlar gibi olabilmeyi çok isterdi. İçi isyanlarla kabardı yine. Arzu'nun coşkulu sesiyle düşüncelerinden
sıyrıldı.
"Nerelere daldın yine ne içeceksin her zamanki gibi kahve mi?"
"Evet"
"Zuhal seni hiç iyi görmedim. Neyin var? Anlatmak ister misin? ..."
"Aslında somut bir şey yok. Ama yine de iyi değilim Arzu. Kendimi boşlukta hissediyorum bütün uğraşlarıma rağmen yine de
zamanı geçiremiyorum. Sanki gündüz akşama akşamı gündüze zor yolcu ediyorum. Uykuyu unuttum. Canım sıkkın yani tuhaf haller
içindeyim. Yaşamımdaki taşları bir türlü yerli yerine oturtamıyorum."