İnsan bu âlemde hayal ettiği müddetçe yaşar
bu doğrudur ama insan bu âlemde ümit ettiği müddetçe de yaşar.
Dünya yıkımlar kıyımlar savaşlar afetler yaşarken ümit hep vardı; insan acıyla yoğrulup acıyla olgunlaşırken ümit hep vardı;
dağların taşıyamadığı yükü insan üstlendi çünkü ümit hep vardı.
O ümitle insan o ağır yükü sırtladı.
Yeri geldi iğnenin deliğinden geçti insan ve
insanlık ama ümit hep vardı.
Ümidini kaybedenler zaten geleceği göremediler var olamadılar.
Dünya durdukça ümit olacak. Zaten doğan her çocuk Allah'ın insanlıktan ümidini kesmediğinin göstergesi değil mi?