Kimileyin hüzün tek başına konuşur
Kimse görmeden kimse duymadan
Issızlıkta kime yakardığını bilmeden umarsızlıkla
Dağlara denizlere ıhlamur ağaçlarına bakarken
Maviye toprağa yeşile boyarken gözlerini
Ne kağıt ister ne kalem
Kimileyin hüzün tek başına konuşur
Tek başına yalnızlığın hırçın ezgisinde
Gözlerini bu kocman dünyaya diker
Acıyan kırılmış bakışlarla bakar yüzeysel sevinçlere'