"(...) Aynı şeyden bahsedilmesine rağmen o şeyin bu kadar çok 
sayıda farklı kavramla ifade edilmesi ne garip değil mi? Top- 
lum kültür mekân zaman inanç yapısı düşünce sistemi ve di- 
siplinler değişmesine rağmen aslında çok küçük nüanslarla hep 
aynı şeyden bahsedilegelmiş ve genel anlamda rıza gösterilerek 
kabullenilmiş bir şey. 
Ben ona öz vicdan diyorum 'Lübb' diyorum. 
Belki Sokrates olsaydı 'daimonion' (ilahi iç ses) Kâdî 
Abdülcebbâr olsaydı 'nazar' Nietzsche olsaydı 'plastik güç' 
Tolstoy 'Tanrının kalbimizdeki nuru' ve Kant olsaydı 'içim- 
deki ahlak yasası veya tanrısal mahkemenin içimdeki temsil- 
cisi' derdi."

Zeynel Tekant sıradan bir gerilim romanının aksine "esrarengiz" tanımının arkasına saklanmaksızın roman ile gerçeklik arasındaki ilişkiyi sorguluyor. Lübb; yani öz vicdanın sadece ağzımızdan çıkan ya da kulağımıza çalınan bir sesten ibaret olup olmadığını okuru heyecanlandıran ve kendi kendini sorgulamaya yönlendiren bir üslupla betimlerken kadercilik ile sebep sonuç kaçınılmazlığı gölgesine sığınmanın öz vicdan karşısındaki  mağlubiyetini okurun ilgisine sunuyor.