Kırda söğütlerin altında kendimize güzel bir yer bulduk. Karbeyaz Mehmet Amca ve diğerleri çimenlere uzandılar. Ben de tam uzanıp dinlenecektim ki üzerimizde gece lambası gibi yanıp sönen ışıkları fark ettim. Işığa doğru yaklaştığımda uçuşan böcekler gördüm.
Merhaba dedim onlara.
Merhaba diye yanıtladı bir tanesi.
Siz nasıl böyle yanıp sönüyorsunuz? diye sorunca
Biz ateş böcekleriyiz. Geceleri yanar söneriz. İnsanlara ümit aşılarız. Biz yeryüzünde sevginin var olduğunun ispatıyız. Sevgi olmasaydı biz ampul gibi yanamazdık dedi.
Gerçekten de onların böyle ampul gibi yanıp söndüklerini görünce içimde bir an bir coşku oluşmuştu.
-Ne kadar da güzelsiniz öyle!