"Onun kollarında mı uyuyorsun? Gözlerine bakıp şarkı söylüyor musun? Söyleme ne olur! Bütün şarkıları içinde tut. Benim kulağıma söyle yalnızca.
Sevme onu! Kimseleri sevme benden başka!
Seni gördüğüm an bir şarkı başladı içimde.

Sözlerini ya­kalayamadığım kasıp kavuran bir şarkı. Yolunu kaybetmiş yıldızları gördüm gözlerinde. Sahipsiz yol kenarında açan çi­çekleri. Ölümün ıssızlığını insanın yalnızlığını yaşamın büyü­sünü gördüm. Ab-ı Hayat suyu sunacakmış sonsuz bir ömür armağan edeceklermiş gibi ellerin. Senin kollarında cennet bahçesi varmış gibi. Bir sarsan ölümsüz olurum. Ömrümün yegâne sahibi sen ol. Geleceğim umudum düşlerim ömrü­me eşlik edecek sultanım ol."
Elini balkonun kenarına koydu. Mermerden yapılmış bal­kon kenarına parmakları değince içi ürperdi. Başını geriye doğru attı. Saçları kıvrım kıvrım kuzgun kanadı gibi belinden aşağı süzülüyordu. Siyah yakası açık bir elbise vardı üzerin­de. Gecenin elbisenin siyahı birbirine karışıyor; ayın beyazlığı ak gerdanında inci gibi ışıldıyordu. Gece kadar güzeldi Kö­sem. Gece kadar karanlık sırlarla doluydu. Gece kadar kötü­lüğü çağrıştırıyordu. Ama diğer yandan ay ışığı kadar güzeldi Kösem. Karanlığa ışık saçıyor yol açıyordu. Ay ışığı kadar ma­sum görünüyordu.

Kanlı taht yolunun ölüm meleğiydi o... Aşkın öfkenin hırsın ölümün masum yüzüydü. Valide-i Muazzama Mahpeyker Kösem Sultandı. Ama kan çıkmaz bir leke gibi bulaşınca akla ele yüreğe zaman bile çıkaramazdı o lekeyi bulaştığı yerden.

Üzüm karası gökyüzünü aydınlatan bir meşaledir ölüm. Kimin elindedir kimi yakacaktır bilinmez. Sırdır ölüm. Aynaların ardıdır; bakanın kendinden başkasını görmez olduğu bir yalana inanmaktır. Sustur ölüm. Ardında bıraktığı yeri göğü delen feryatlara sus olmaktır. Sestir ölüm. En sevdiğinin kulağına söylediği güzel bir şarkıdır. Yoldur ölüm yoldaştır; anadan babadan atadan kardeşten en sevdiğinin elinden çıkmazsa başlangıçtır ölüm.