"İnsan ismiyle müsemma; kim bizi nasıl bilirse biz onun için öyleyiz. Tarzan Rıfkı Kız Ali Cihan yandı Neriman Aksak Timur!.. Hatırlarsınız nasıl böbürlenerek gezerdik ortaokul koridorlarında ya da saklanacak delik arardık o on beş dakikalık teneffüsünde ilk gençliğimizin: "Yahu benim neyim eksik" ya da "Bir vaziyet var galiba ona göre olayım"...

Çok güzel lakaplarım olmadı benim daha doğrusu lakap takılacak kadar popüler olmadım; hem olumlu hem olumsuz! Ama ucundan takılan herkesin bilmediği mütevazı lakaplarımı hep sevdim sevimli kılmaya çalıştım kendimce. Nelerdi onlar? "Tarzan"; çünkü çeviktim oradan oraya atlıyordum ama yer tutamıyordum bir mahalle maçında. "Çaykovski"; ben Beethoven'i tercih ederdim çünkü o sıralar ona takılıyordum hep 10'du müzikten notum ama gerisi hep spor toto. "Hala"; biraz büyümüştüm seviyordu arkadaşlarım beni kızlı erkekli ben içlerinden bir kızı seviyordum gizli gizli; onun da mı halası oluyordum?

Neler neleri var insanın hayatta kendisinin cebine koyup gezdirdiği. Karaşın bir nazar boncuğudur belki lakaplarımız istemeden küçük bir çengelli iğneyle yakalarımıza tutuşturulan."