Bir gece harflerim tutuştu. Ateşler içinde bir Elif yüreğimdeki hikâyenin içine yürüdü. Elif'ten Be'ye sıçradı gönül yangınım. Heceler çoban ateşi oldu. Kelimelerden bir harman kül oldu. Cümleler ateşe kul oldu. 
Aşk ateşti.
Elif'e eşti.
Elif'e düştü.
Elif'e ateş düştü.
 Sonra bir sabah "incecikten bir kar" yağmaya başladı yüreğime. "Tozmaya başladı yüreğim Elif Elif" Cayır cayır yanan hikâyemin harfleri dondu kaldı. Yüreğim üşüdü. Ayaza çekti sabahlarım.

Kar Âdem'di.
Dem bu demdi.
Ateşim söndü. 
Elif bana her geldiğinde beni başka bir hâle koydu. Ve şair Âdem bir söz söyleyip sessizce hikâyesine yürüdü.
"Kimi zaman kor olmuşuz Kimi zaman kar olmuşuz Düş'müşüz gönüllere "Bir" Elif'e "yâr" olmuşuz."