Sabahın ilk ışıklarıyla beraber Asmin küçük penceresinin iki kanadını ardına kadar açtı. Bu küçük pencerenin önünde kurduğu hiç kimsenin varlığından haberdar olmadığı koca dünyasına son kez bakıyordu. Onunla vedalaşma vakti gelmişti artık. Burada geçirdiği her anı hatırlıyordu o an. Sonra pencerenin kanatlarını yavaşça kapattı. Hemen yanında duran kafesi eline aldı; titrek kısık öten küçük kekliğe "Her şeyi geride bırakma vakti geldi." dedi ve ağır adımlarla odayı terk etti...