Emil Cioran bu kitabı oluşturan on bir bölümde ölüm gerçekliğini inkâr etmeden var olma eğilimi "soluğu kesilmiş bir uygarlık" olarak Batı sürgün yazgı roman ve başka konularda kendine özgü keskin gözlemlerini her zamanki şaşırtıcı üslubuyla bir araya getiriyor.

Hayat için öldürücü özü itibarıyla tahrip edici olan bir bilgi vardır. Bu kitaptaki metinler işte bu bilgiden yola çıkıyor ama aynı zamanda ondan kopuyor; kendilerini bir dizi şaşkınlık ifadesi bir kasılmanın anlatımı olarak sunuyorlar. "Olmak" ile "bilmek" arasında kalan yazar sonunda olmayı seçiyorsa kendisine karşı kendi kesinliklerine karşı düşünmeye idmanlı olduğu için seçiyor: Kasılmayı bu defa kendi içine ta en derinine yerleştiriyor.

"İkide bir 'mutlak'ı karşımıza diktiğinizde kendinize çok derinmiş gibi ulaşılmaz bir hava veriyorsunuz sanki uzak bir dünyada bir ışıkla size ait karanlıklarla uğraşıyor gibisiniz. Sizin dışınızda hiç kimsenin yaklaşamayacağı bir krallığın majestelerisiniz. Biz ölümlülere orada yaptığınız büyük keşiflerden birkaç parça araştırmalarınızdan kırıntılar gösterirsiniz. Ama bütün çabalarınız; okumalarınızın bilgiç züppeliğinizin kitabi hiçliğinizin ve ödünç tasalarınızın ürünü olan bu zavallı 'mutlak' sözcüğünü terk etmekle sonuçlanır."