Yazgı derler hani kısmet kader alın yazısı. 
Öyle bir şey varsa şayet kendisine bundan sonrası için mutluluk yazılmadığı açıktı...
Galiba Buse ışıkların sürekli yanıp söndüğü inişli çıkışlı mutluluk-mutsuzluk alaşımındansa huzurlu bir yalnızlığı tercih etmişti. Kadir ona sağlam ve sakin bir liman sunamadığı onu bir yanıp bir sönen odalarda tek başına bıraktığı için ondan olabildiğince uzağa kaçmıştı.
Şimdi sakin nehirler gibi akma zamanıydı. 
Kin tutmama kir tutmama beklememe istememe 
susarak var olma zamanı.
Evet zihnin dehlizlerini açmak gerekti. 
Evrenin sınırlarına uzanmak bu tuhaf uyuşturan dünyaya teslim olmak vazgeçmek gerekti...