Kaynağı sözlü edebiyata dayalı olan Leylî vü Mecnun hikâyesi Arap Fars ve Türk edebiyatlarında çokça işlenmiştir. Türk dünyasında Leylî vü Mecnun hikâyesinin daha çok Batı Türklük sahasında yaygın olduğu bilinirken Doğu Türklük sahasında Nevayî yanında  Ömer Bakî'nin Nevayî etkisiyle kaleme almış olduğu Leylî vü Mecnun'unun varlığı bu geleneğin Doğu Türklük sahasında da yaygın olduğunu göstermektedir. XVIII. yy. Uygur ediplerinden biri olan Ömer Baki'nin Nevayî'nin Hamse'sini esas alarak oluşturduğu ve Hamse-i Nevayî adını verdiği eserinde yer alan iki hikayeden biri olan Leylî vü Mecnun hikayesi hem Klasik Doğu Türkçesinin özelliklerini hem de ait olduğu bölgenin konuşma dilindeki yerel unsurları barındırması açısından Türk dili tarihi araştırmalarında önemli bir yere sahiptir. Eser üzerinde yapılan bu çalışma Doğu Türklük alanının ağız bölgelerinin tespitine ve Doğu Türk yazı dilinden çağdaş lehçelere giden dilsel süreci aydınlatmaya katkı sağlayacaktır.

dışında yeni biçimlerin ve yerel özelliklerin yansıdığı bir geçiş dönemi hususiyetleri görülmektedir. Bu açıdan zengin bir dil malzemesi oluşturan eser Doğu Türkçesinin tarihî ağız bölgelerinden çağdaş lehçelere doğru gelişen geçiş dönemiyle ilgili Klasik Sonrası Doğu Türkçesi araştırmalarına önemli katkı sağlamaktadır.