"...Oblomovların hiçbiri kendilerine telkin edilen yaşam ilkelerini özümseyememişlerdir bunları pratik sonuçlarını alacak kadar uygulayamamışlar; sözün eyleme dönüşmesi ilkenin ruhun iç gereksinimleriyle kaynaşarak bu gereksinimlerin içinde eriyip yok olması ve böylece insanı harekete geçiren biricik güce dönüşmesi çizgisine ulaşamamışlardır... Onlar için düşlerin gerçeklerden genel ilkelerin hayata ilişkin basit bir gerçekten daha değerli olması da bundandır. Bunlar yararlı kitaplar okurlar; bu kitaplarda ne yazıldığını bilmek için güzel yazılar kaleme alırlar. Daha sonra yazdıklarını okuyup kurdukları mantık zincirine hayran olmak için cesur gözü pek şeyler söylerler.Konuşmalarındaki seslerin ahengini duymak ve bununla dinleyenleri etkilemek onlardan övgü toplamak için....Hatta daha da ileri gidip şunu bile söyleyebileceğiz: Gecesini gündüzünü eğlence meclislerinde roller keserek binbir dolaplar çevirerek geçirmek ve sonra da "Düşüncelerimizi özgürce eyleme geçirecek olanaklardan yoksun olduğumuz için bu tür işlerle uğraştık" kandırmacasında başarıya ulaşmak bile mümkündür...Kendileriyle toplum arasında var olduğunu ileri sürdükleri gizemli ayrılıklarıyla kendilerini toplumun bir türlü anlayamamasından yakınmalarıyla yüce ülküleri ve eylem olarak ortaya koydukları hiçlik arasındaki bıktırıcı çelişkileriyle artık kimsenin aklını karıştıramaz olmuşlardır."