"Biz iki bacaklı rahimleriz hepsi bu."

Kadın "bunaltıcı düşlerden uyandığı" bir sabah hiçliğe dönüşmüş olarak buldu kendini. Artık bir adı yoktu düşüncesi benliği arzusu yoktu ama bir rahmi vardı. Yaşamını kolonilere sürülmeden öldürülmeden Damızlık Kız olarak sürdürmesini sağlayan rahmi. Artık âşık olmayacaktı sevmeyecekti onaylanmış bir dilin ötesine geçmeyecekti. Duvarlara asılmış sıra sıra cesetler tek gerçeğin savaş ve üreme olduğunu hatırlatıyordu. Özgürlük hatırlanmayacak kadar uzaktaydı...

Margaret Atwood'un başyapıt niteliğindeki feminist distopyası Damızlık Kızın Öyküsü bütün distopyalar gibi geleceğe dair bir paranoyayı değil içinde yaşadığımız gerçeğin ta kendisini dile getiriyor. Erkek egemen muhafazakâr bir rejimin üremeyle sınırlandırdığı mahrem örtülerin  ardına gizlediği kadın bedenleriyle bize aşina gelen bir gerçeğin.

Anlatılan bizim hikâyemizdir!