Başım döndü. Balkon demirlerine tutundum. Etrafımdaki bütün çizgiler silikleşti. Titriyordum. Caddeden bulanık arabalar geçiyordu. Yüzümü ovuşturdum. Tüm gücümle kaşlarımı yukarıya doğru gerip göz kapaklarımı açtım ve birkaç defa kırpıştırdım. Rüzgar göz bebeklerimi yaktı. Kendime gelmek istedim. Olmadı. Atlamam gerekiyordu. Bunu bir şekilde yapmalıydım. Ama korkuyordum. Delicesine korkuyordum. Ya bu bir rüya değil de sanrıysa? O zaman ne olacaktı? Hayır! Çocuk değildim artık. Atlayamazdım. Belli belirsiz bir umut kapladı içimi. Sanki bir yanlışlık yapılmıştı ve eninde sonunda düzeltilecekti. Birinin beni bu hikayeden çekip alması gerekiyordu. Bekledim. Kimse gelmedi...