Öyle garip bir dünya ki bu dün sevdiğini bugün silebiliyorsun.
Beynine bir çivi gibi saplanmış olan gün geliyor sıradan bir kişi olabiliyor gözünde. Sonra başlıyorsun katılaşmaya. Haz duyuyorsun yaşamın verdiği acılardan hatta. Çünkü biliyorsun sonunda bir mükâfat var.
Duygusallaştığın anlarda bu dünyada yaşayamadığın hayaller var olduğunu düşünerek ağladığını zannedip acıyarak bakarlar sana.
Hâlbuki bilmezler bir o kadar güçlenip hayatın bomboş olduğunu öğrendiğin için gözyaşlarına hâkim olamadığını.