Korkuyorum anne insanlar çok var
Tufan dolusu su yutuyorum
Yanlış güneşe yolculuk etmişim
Israrlı bir ızdırap göğüs kafesimi deliyor
Sentetik bir mutluluk dikiyorlar göz kapaklarıma
Biliyorum bu gülümse bana ait değil
İntihar edemem yerime bakacak kimse yok
Bir elma bahçesinde ilk günahı sergiliyorum
Devlet hastanelerine düzenli olarak gözyaşı bağışlıyorum
O hikayedeki palyaço bir tabanca satın alıyor
Hayatına koyduğu nokta bir kurşun genişliğinde
Göğe yükselemeyecek kadar ağırlaşıyor ruhlar
Önünden geçtiğim mezar taşına alıcı gözle bakıyorum
Anne yemin ederim ilaçlarımı alıyorum