Sanırım insana ilk başta tatlı gelen ama sonradan sıkmaya başlayan durum budur.

Ne için savaşacağımı ben de bilmiyorum çünkü elde etmek istediğim her şeyi aldım.

Yanımda beni her yönümle kabullenen seven can dostlarım var. Aklımı ders dışında her konuya yorduğum için buradaki "başarısızlığım" benim canımı acıtmıyor. Her senem kötü insanları tanıma senesi gibi geçtiği için kötü insanlara karşı içimde antikor oluştu ve bir güç onları benden beni de onlardan itiyor.

Sanırım hayalini kurduğum ütopyadayım. Ve bu adam girdiği umutsuz savaşlarda çok yoruldu çok yara aldı. Az daha kellesini kaptıracakken uyandı ve bir bordo bereli gibi binlerce teröriste karşı ayakta kalmayı başardı. Bırakın bu adam uyusun. Yaralarını kendi sarsın kendi tedavi etsin.
Kendi parasını kazanmaya çalışacak. Kendi ayaklarının üstünde durup ona ayak bağı olan insanlara muhtaç kalmayacak. 

Kafasında sonsuza dek tutacağı soygun planları var. Eğer bu kitaplar tutarsa hepsini tek tek üstü jelatinli şekilde size teslim edeceğim.

Belki de henüz ulaşamadığım yeni başarılar vardır da onlara ulaşmak için biraz düşmek zorunda kalırım. Sanırım o düşüşün yolundayım ama ona rağmen zirvedeyim kesinlikle.

Ben tek başına askerim. Tek başına dimdik ayakta olan ve şehri uzaklardan izleyen siyah pelerinli bir kahraman.
Zaman ne gösterir bilinmez sonraki kitapta görüşmek üzere. Hepsini anlatacağım merak etmeyin.
İyi ki varsınız.