Baktım...
Toparlandım zırhımı kuşandım!
Güldüm coştum ağladım...
Yürüdüm yüzdüm koştum...
Yoruldum duruldum sustum!
Sonra...
Şükrettim!
Her şeye rağmen ayağa kalkabildiğime
görebildiğime hissedebildiğime nefes aldığıma!
Son bir dermanla tuttum toprağın en kaygan yerinden can havliyle yeniden!
Dinlendim!
Kendi gerçekliğimin sularına kulaç attım.
Okyanusu göremeden denizde  boğulmadım!
Islandım.
Durulandım!
Duydum
kendimi bana beni duyurmaya çalıştığını.
Merhametimi ve masumiyetimi buldum.
Denizin adıma nağmelediği rüzgarını
Kim bana sağırsa ona kör olmayı...
Saklanmıyorum!
Şimdi!
Ne yana dönsem aynı ben!
Kendi kıyılarıma dalgalanmaya
Mısralarıma kulaç atmaya
Acılarımı sevmeye yaşamaya...
Yaşıyorum!
Sezen!
Hep söyler ve yazarsın
yaşasın nefes almak diye!
OL...
Nefes ol! Nefes al! Hisset!
Hoş geldim!