Her şeyi düzeltebilirim onu da kendimi de kurtarabilirim. Neden olmasın? Ben hayata bağlanmak için ona muhtacım o idare edilmek için bana muhtaç... Ben onu görmeden evvel hayatın manasını bilmiyordum bulamamıştım. Şimdi görüyorum ki o da bensiz yaşayamayacak... Söyledikleri doğru en az doğru görünenleri bile doğru... Birbirimize rastlamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş... Ne aradığımızı bilmeden aramak... Şimdi içim rahat aradığını bulan ve başka bir şey istemeyen biri gibi sükûnet içindeyim... Dünyada bundan büyük bir saadet olur mu? Böyle en felaketli günümde beni en mesut insan olduğuma inandıran bu hislere fena çirkin şeyler diyebilir miyim? Herkes ne diyecek?.. Fakat bu ana kadar herkesten ne gördüm ki... Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere bu herkes dedikleri şey beni üzmekten hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?