Buket Başaran Akkaya'nın kısa ve vurucu öykülerini okurken yolda ya da herhangi bir yerde hiç ilgimi çekmeyecek bir kez olsun dönüp bakmayacağım insanların alışılagelmiş hâllerinin ardını gördüm. Sıradanlığın derinliğine inerken yaşadığım çarpışmalar beni "Belki de sıradan tek bir kişi dahi yok; onları öyle bulan öyle bulmayı tercih edip  görmezden gelen bizleriz" sorgulamasına itti. 
Yaşananlarla yaşanmak istenenlerin söylenenlerle söylenmek istenenlerin farkını sessizce gözler önüne seren satırların arasında yol alırken varla yok arasında yaptığımız gezintilerle varmış gibi yaparak gerçek varlığımızın üstünü örtüşlerimizle takındığımız maskelerle kavgaya tutuştum. Bir dal parçasıyla kumsala acılarını yazan gölgenin yazdıklarını çıplak ayaklarıyla hızlıca karıştırıp yok edişi gibi...  
Boyunlarına beyaz peçeteden papyon edep yerlerine de birer demet maydanoz sokuşturulmuş başsız koyunlar kasap vitrinindeki çengellerinden kurtulup oturma odamda dolaşmaya başlayınca ben Buket Başaran Akkaya'nın cesur kalemiyle yaratılmış karakter gibi gülümseyemedim onun gülümseyişinde hapsoldum. 
Kitabı bitirdiğimde dev bir çınar ağacına sırtımı dayamak orada öylece uyumak istedim; büyüyünceye dek uyumak...
Hande Baba