Şiiri kalp ritmiyle okuyan kişi şairin ruhunu ahretten dünyaya uçuran muhteşem kanatlar yapar.
Hani diyorum ki arada sırada yaşımız başımız kaç olursa olsun karıncanın telaşına büyülenmiş gibi bakan deniz kabuklarına bakarken gözleri büyüyen çocuklara özensek diyorum. Çocuk gözlerle dünyaya aşk ile baksak ayıp mı olur? Böyle bakıyor olsak inanın içimizdeki çocuk dışarı çıkıp gözlerini şiire bağışlardı. İnsanın kendine özlemle bakması içinde saklanan çocuğa şiir okuması gibidir. İnsanın kendine dokunması da çocuğun şiirden bir dizeye sobe demesi gibidir... İşte ben Mühre'mde kendimi sobelemek istedim.

Bilirim; şiirde en muhteşem son dize kıyametin arkasında saklıdır. Gene de o son dizeyi az sonra bulacakmışım gibi heyecanla özlerim. Şiir tanrıların ölümüne kadar bitimsizdir... Hayat sen şiir olaydın eğer her şair ölümünde Tanrı Sırat Köprüsü'nü yıkardı. Gene de senin şiirden olduğunu sandıran şairler var oldukça doyasıya ve yeniden yaşayasım gelir seni ey hayat!

Bu kitaptaki şiirler genç bir ruhun varoluş yollarında özgür yürüyüşüdür. Bu şiirler manada gerçekten çok güzeller.

Her nefesini fırsat bilesin
Hayatın nefaseti için
Ot değilsin ki yağmuru bekleyesin...