"Ben annemin toprağa düşüremediği yağmuruyum.
Onun yarasından bulutlar yaptım penceresine.
Gökkuşağı çizdim tülbentine sustuklarından.
Masallarını yastığıma ezgilerken yazgısını çizdim avuç içime
Ben annemin en çok gülen en çok ağlayan kızıyım
Sessizliği çeyiz sandığına saklanırken kanaviçeleri kaderine dikilen
Ben annemin sararmış fotoğrafında kalan çiçekli elbisesiyim.
Balkonunda hangi güneşe açacağını bilmeyen begonyası
Ben annemin sabrından döktüğü kırıntılarından büyüyen sol yanıyım"

Rabia Burhan'ın merakla beklenen ikinci şiir kitabı "Annemin Elleri" bizi en zayıf noktamızdan yakalıyor.
Ama vurmuyor.
Şefkatle tutuyor.
Çocukluğumuzdaki gibi...