Dört mum usulca yanıyordu.
Ortam çok sessizdi.
İlki söz aldı:
BEN BARIŞIM!
Artık kimse benim ışık vermem için çabalamıyor sanırım söneceğim.
Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.
İkincisi söz aldı:
BEN İNANCIM!

Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor bu yüzden daha fazla yanmama hiç gerek yok.

Bir rüzgâr hafifçe esti ve onu söndürdü.
Üçüncü mum sırası gelince üzgünce konuştu:

BEN SEVGİYİM!

Yanmaya devam etmek için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktılar ve önemimi anlamadılar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular.