Uçuruma doğru tüm cesaretimi toplayıp bir adım attım. Kız kolumdan tuttu ve "Sakın yapma! Bak benim de hiç arkadaşım yok hep sıkıntımdan buraya gelirim ama burası çok ıssız bir yer başka kimse gelmiyor şimdi sen geldin artık bir arkadaşım olabilir. Her gün buraya gel nasıl bir gün geçirdiğimizi birbirimize anlatalım. Ne dersin?" diye sordu. Yüzünde çok güzel bir gülümseme vardı. Esen rüzgâr ise onun kızıl saçlarını dalgalandırıyordu.
Hayatımda ilk defa birisinin beni önemsediğini hissettim. Ondan sonsuza dek arkadaş olacağımıza dair söz vermesini istedim. Söz verdi. Çok mutlu görünüyordu. Aslında ben de çok mutlu olmuştum. Bir süre ikimiz de konuşmadık. Sonra bana ismimi sordu. Benim cevabımdan sonra hayatımı sonsuza kadar değiştirecek o ismi söyledi.
Evet dostum o kız Flora'ydı. O gün oradan ayrıldıktan sonra eve ilk defa mutlu gitmiştim. Ölmemiştim ama kendimi cennette hissediyordum...