Toprak hep de ala boyanır bu memlekette
Bu nasıl ressamdır bir al bir karası var.
Ölüler aynı dilden susmuştur bak
Aynı ağıttan çınlamıştır dağlar.
Biri uçurtmaya dair
Biri vatan için vurulmuştur.

Hep loş ışıklar yanacak değil ya bu memlekette
Bu gölgeler de bir gün silinir gülüm.
Umudun mavisi huzurun yeşili 
Doymuşluğun sarısı biter kuru tepelerde.
Çünkü annelerinin gözyaşlarıyla büyümüştür çocuklar
Aynı toprakta oyunlar kurmuştur...