Önce bedenimi onunla paylaştım. Ruhumun yarısı onun oldu. Kalbimse iki katına çıktı çarparken... Sonra uykularımı verdim ona özgürlüğümü teslim ettim ellerine usulca hayallerimi de onun üstüne kurmaya başlayınca olacak sandım. Oldu da... Bir temiz depresyon oldu ilmeğin ucunu kaçırdığım bir kaygı yumağı bir modern tükenmişlik...
Çünkü; böyle öğretildi. Kendini unutmadan yaptığın annelik eksik farz edildi. Ben de kendimi unutmaz yok saymazsam anneliğim hasar kaydı alacak sandım. Ama ben kendimi unuttukça onun çocukluğu hasar almaya başladı...
O yüzden sevgili anne annesin sen; ama hala insansın da... Duyguları ihtiyaçları başka bir hayatı da olan bir insan. Önce sen iyi hissetmezsen iyi hissettiremezsin. Önce sen mutlu değilsen mutlu edemezsin. Kendinin kıymetini bil o kadar da yüklenme kendine. Mükemmel annelik diye bir şey yok; ama mükemmel çocukluk anıları senin ellerinde...