Göğe uçuşan kristaller; coğrafyalarına uyum sağlayabilmeleri için üstün yaratılmış yenilmez ruhlu insanlardı. Dünya'dan yalıtılmış hallerine aldırmadıkları kadar ruhları da semaya yükselmekteydi. Fakat göğe çekilirlerken; bu mucizeye şükretmek yerine tanrılarından çok utanıyor ve böylece buzdan cehennemlerine geri düşüyordular. Aralarından sıyrılarak en yukarılara tırmanmayı başarmış şahıs ise; Nanurjuk adında bir şaman idi ya da halk arasındaki namıyla bir cadı!

Peki gerçekten kimdi ki o? Yıldız rüzgârlarının savurduğu bir enerji mi? İnuitlere gönderilen bir melek mi? Yoksa Dünya'ya gölgesi düşmüş lanetli bir ruh mu? Patlayıp sönen ve tozlarından defalarca doğan Evrensel bir oluşum muydu yoksa?

O doğarken dört dişi geyik atladı kuzey tepelerden. Awanitoqluların yeniçağları işte o gün en akıl almaz haliyle başladı. Kuzey Işıkları ıslık çalarak göklerden inerlerken buzullarda o kutsal yavrucuğun dağa taşa sığmaz otoritesi karşısında eğiliyordular. Sonsuzluk orada Nanurjuk'un kaderindeydi işte!