Küçük ürkek bir çocuk sahipsiz ve kimsesiz.
Yazın ortasında zemheri yaşıyor çaresiz.
Sessizliği gözlerindeki öfkeyle sabit.
Adımları geçmişinde çetin bir kilit.
Sayarken paldır küldür dökülen ince tanelerini
Ne de güzel izliyordu toprağa serilişini.
Büyük küfürler ediyordu yaşından ve kaçamıyordu asla yaşadıklarından.
Hafızası hücum ediyordu apansız ve saplanıyordu kalbine acımasız.
Şimdi uzak bir ihtimalden yine uzak bir şehirden
Ve yine uzak bir kimsesizlikle sesleniyorum sana:

Hoşça kal çocukluğum...
Mavi Çocuk