Kan Taşı

Ağaçlar yaprak döküyor bozkırda
yüz güldüren buğday lelem harmada.
Toprakta ay şavkı nazlıcık uzar
ardında gözü yorğun kağnıların
geçer bir düş gibi geceden kadın
vermez endamını yabana sular
yıkılmış insana yandığın çağda.

Gözleri oy anam kapalı kutu
o nasıl bir geyik o nasıl büyü?
Üzgün ana kadirbilir kuytuda.
Uzak sabahlar akşamlar içinden
eski yorgun ellerine kar düşen
hala bekler can özlemi dağlarla
toprak testilerde acımış suyu.