Bu yaşadığımız dünya bize ait değil; burada misafiriz. Madem öyleyse neden bu kadar korku içinde tüketiyoruz kendimizi? Bize verilen nefes alma hakkını en iyi şekilde kullanmadan hızlıca tüketiyoruz. Neden hep başkalarına bakarak dinleyerek korkarak biat ederek suçlayarak konuşmadan "şans'mı var bende?"lerle kendimize kocaman aşılmaz dağlar yaratıyoruz? Ya da neden ego denen kendimizi koruma duygumuza köle oluyoruz? O sadece bizim iyiliğimize çalışmak için varken kötülük için eğitiyoruz. İçimizdeki sancılı kimlikleri kabul etmek yerine; kendimizi sevmeden güvenmeden elimizi tutmadan yaşamaya çalışmak neden?
     Bir kez geldiğimiz dünyada dini dili ırkı cinsiyeti bir kenara bırakarak karşımızdaki cana insanca bakmaktan sevmekten kabul etmekten neden vazgeçiyoruz?
     Ne neden nasıl kimler için yaşamaktan vazgeçip yarınlarımızı düne karıştırıp yok ediyoruz?
     Hadi o zaman yarınlar dün olmadan bugünü yaşamak için geliştir kendini ki dünyan değişsin seni tanımayan şans'a bir adım at ve onunla tanış.