Mutluluk bağırır ama hüzün hep fısıldar. Onu sadece hüzünlü kalpler duyar. Üzülürsün ölürüm sanırsın ama ölemezsin. Adına yaşam derler yaşayamazsın. Her şeyden uzak kalırsın en çokta kendinden. Destan yazsan bitiremeyeceğin mevzuları bir peki'ye sığdırırsın. İşte bu kabulleniştir bazen bazen de vazgeçiş.
Fedakârlığın fazlası kendi kul hakkına girmektir yapma...
Bizim yüklediğimiz anlamlardan ibaret değil midir zaten insanlar. Düştükçe kalkmayı öğrenirsin kalktıkça ne kadar yalnız olduğunu. Yaşadıkların mı ağır gelir yoksa yaşayamadıkların mı bilemezsin. Elde kalan keşkelerini biriktirmişsin bir hatıra kutusunda. Açıp tekrar tekrar keşke diyorsun. At artık o kutuyu. Müsaade et karanlıkta kalmış umut odana ışık girsin. Yapamam dediğin her şeyin önünde en büyük engelin kendin olduğunu gör artık. Çekil kendi önünden!