Adil'in ağaçlarına

İnadına aşk inadına özgürlük inadına yaprak...

Ağacın utandığı çığlığı şiir fısıldar

Ne batıda ne doğuda tek yaprağını görmedim

kırgınım felsefeye yer vermemiş ağaca bir bilge olarak

Şiirle ağacın kökleri aynı: ya sabır ya aşk!

İnsanın hızla terkettiği anıların gölgesi olmak

Yavaş git ruhum yetişemiyor sana dedim içimden

kopan yolcuya dursaydı ağaçların gözyaşını dinletecektim

Ruhun sendeyse hâlâ bir ağaca emanet et onu

dünyaya yalnızca hayvanların ve ağaçların itirazı var

Ey ağaçlarla konuşmadan insanlarla konuşmaya çalışanlar

Adil'in ağaçlarını dinleyin susmakmış o kayıp dil

Zeytini dinledim beklemeyi öğrendim akasyadan gitmeyi

vuslatı ceviz ağacından limonun dediği ayrılığı ve aşkı nardan

Ağaçlar komşumuzun evidir ruhumuz gülümsüyor avlusundan

HAYDAR ERGÜLEN