Kafede oturup arkadaşlarım ile sohbet ediyorduk. Babam ve annemin görevi gereği sık yer değiştirmiş olduğumuzdan dolayı çok fazla arkadaşım da yoktu. Biz birkaç arkadaş gülünmeyecek olsa bile gülünebilecek konular bulup şen şakrak kahkahalar atarken arkadaşım Esra'nın hiç gülmediğini dalıp dalıp gittiğini gördüm. Esra'nın gözlerinde yaşattığını daha önceden hatırlıyor gibiydim. Yaşadıklarımdan dolayı çok iyi biliyorum ki sadece gözler insanın gerçek dünyasını yansıtabiliyor.
Esra şimdi bizimle beraber kafede değil çok uzaklarda ve başka bir alemdeydi.
''Ne oldu Esra bu halin nedir sen burada mısın?'' diye sordum.
Esra ağlamaya başladı.
''Annem hastanede kanser tedavisi görüyor. Durumu da hiç iyiye gitmiyor. Ne benim ne de babamın elinden bir şey gelmiyor çok çaresiziz. Ne yapacağımızı da bilemiyoruz bana yardım eder misin Nurgün'' deyip elinin tersi ile gözyaşlarını silip sustu.
Arkadaşımın ağlamasına dayanamayıp kalkıp sarıldım. Ağlamaktan yaşaran gözlerini sildim. ''Umudunu asla yitirme her şeye rağmen umut etmekten acı da olsa son ana kadar umut etmekten asla vazgeçme'' dedim.
Esra beni hiç duymamış ya da anlamamışçasına baktı.
''Ne söylemek istiyorsan söyle seni dinliyorum'' dedim.
-Nurgün senin annen öldü siz bu acıya nasıl katlandınız bana bunu anlatır mısın?
Ne yaşadığımı kelimeler ile anlatmam mümkün değildi ki!
Ağlamamak için dişlerimi sıktım. ''Benim canım arkadaşım Esra benim annem ölmedi Cennet'e gitti. Cenneti 'de eline alıp bizim üzerimizde yaşamaya devam ediyor. Biz hepimiz böyle olduğunu düşünüyoruz'' deyip sustum.
Ağlayıp annemi de üzmek istemiyordum.
Önce gökyüzündeki buluta sonra o bulutun yerdeki gölgesine baktım. Gölgedeki karların üzerinde hepsi birbirinden güzel Kardelen'ler görünüyordu.
Boyunları bükük olsa da çiçeklerini açmışlar yaşamaya çalışıyorlardı.