AY GECEYE MATEM 
Ay geceye matem ben sensizliğe
Odamın sahrasında kimsesizce 
İnceden derin sızı girer ciğerime
Sinem'e çektim kaderi sessizce. 
Çıkıp gitsem tozlu dumanlı yola 
Varsam çiçekli bahçeli bağlara 
Verse kader dileğim kucağıma 
Gülerdi kader yüzüme doyasıya 
Odamın hüzün kokan duvarında 
Satırlarımı döktüm bir kâğıda 
Mürekkebi dağıttı aktı gözyaşım 
Kader mi sensizliğe mahkûmluğum. 
Değişmedi benim alnıma yazım 
Kaderin dediler inandım sabrım 
Vurdular bin defalarca enseme 
Kader mi değişmeyen bende 
Ay geceye matem yüzü hiç gülmez 
Benim yüreğim yandı duman tütmez
Dilim lâl oldu şarkılar söylemez 
Değişmeyen kaderde yüzler gülmez.