Son zamanlarda kendimi kapkaranlık bir tünelin içinde gibi hissediyordum. Her yerden sesler geliyordu ama ne bir çıkış ne de ışık vardı. Gittikçe karanlığa alıştım sevdim karanlığı ama bir süre sonra o karanlık beni boğmaya başladı. O çok sevdiğim karanlıktan çıkmam gerektiğini o tünelde bir çıkış aramam gerektiğini anladım. Kolay oldu mu? Hayır hiç kolay olmadı. Hatta o kadar pes ettim ki artık ışığı göremeyeceğimi düşündüm. Ama yanıldım. Çünkü her karanlığın sonunda bir ışık vardı. Belki bizim o ışığı görmemizin vakti gelmemişti daha ama her karanlığın sonu bir aydınlığa çıkıyordu. Yeter ki pes etme yürümeye devam et. Etrafınız karanlık diye yürümekten korkarsanız ışığı bulamazsınız. Boş verin kapatın gözlerinizi o karanlıkta yürüyün aydınlığı bulana kadar durmayın. Biliyorum çünkü her tünelin sonu elbet bir ışığa çıkar.