Morlaşan caddelerin kaldırım çakılı
Ayaklarıyla koşuyor içimdeki yol
Gölgemin üstünde yürüyen bulutlar
Sana yeltenen rüzgârı dizginlemesem
Bir uçurumun yükseklik korkusuyum...

Sonsuz bir döngünün doğurganlarıyız
Yüzümüzden siliyor sofralar utanmayı ve
Büyüyor kul hakkı düğümleyen gırtlak
Yaşam ölümü mayalarken en ücra yerimizde
Morun kirlenmeyen yüzü akıyor içimize...

Gidiyorum
Ahşap evlerin çatık kaşlı coğrafyasını
Küçümsüyor betona gülümseyen toprak
Şimdi hangi sevdaya gönül düşürsek
Göze doğru büyütüyor kanlı mendilini...