Şiir ruhların âb-ı hayatı değil midir? Özellikle şiiri bir sığınma yeri bir dayanak olarak gören gönüller için. Şair ezelden ebede akan gönüllere ferahlık veren berrak bir nehrin katresi. O'nun rengine boyanmak isteyen firarî bir derviş. Şiirin hece taşlarına vurgun duygularını taş ustası hassasiyetiyle dillendirmeye çalışan ve medeniyetimizin kadim köklerine yaslanan bir şiir sevdalısı.
ŞİİR'E
Âh can yoldaşım sırdaşım şiir! Âh benim hayat veren coşkun ırmağım! Firarî gecelerde eğleştiğim gönlümün zevki! Nazımı niyazımı halimi anlayan dostum... Gönlün zuhûru ruhun huzurusun. Seninle yürürüm ötelere seninle akarım gönüllere. Rûh u revânımsın sevgili! Yücelerden kalemime kalemimden kağıda akan Çağlayansın. Beni çağıl çağıl çağlayansın. Hüznümü yangınımı aşkımı efkârımı rüyalardan arda kalan hasbihalimi anlattığım feryadımsın. Terennüm eder dilim gülistanın son bestesini. Gülü bülbülü karanfili beyaz güvercini kumruların seslenişini kekliğin feryadını rüzgârı yağmuru sevgiliyi gelen yeni günü ve tüm güzelleriyle nevbaharı söyler dururum seninle.
Sen ey şiir! İçimi dışımı neşemi acımı bilensin. Kalbimdeki çağlayana sinemin çatırtılarına yalnızlığıma sükutun saçlarına takılı kalmış mâzime sen şahitsin.